Hoe je open communicatie op de afdeling de nek omdraait. Een liefdesverhaal.

Waarom stoppen met denken het recept is in de liefde en op kantoor.

Ik wil je niet vermoeien met particuliere liefdesperikelen, maar wat ik laatst aan mijn fiets had hangen, dat kan misschien jou ook inspireren tot makkelijke gesprekken met je manager of collega. Lees even verder als je soms vastloopt of als er een behoorlijk gesloten sfeer op de afdeling hangt.

Dit verhaal gaat over eenvoud.

Ik ontmoette een vrouw. Een leuke en mooie vrouw. We gingen uit, in het Amsterdamse en we hadden plezier, dronken drankjes en lachten veel. Op de fiets toen we via het nachtelijke Vondelpark naar het Leidseplein reden, zij bij mij achterop, liet ze me op haar Iphone muziekjes horen. Drunk in Love van Beyonce en Kiss van Prince.

Het was zomer en we waren jong.

We gingen na de drankjes beiden naar ons eigen huis, als afscheid, alleen een kus op de wang.

Ik sliep vredig in, met een glimlach om mijn mond.

En toen… kwamen de dagen erna. De zenuwslopende dagen erna.

Mijn tactiek? Ik ging hard to get doen. Ik ging niets van mij laten horen. Ik ging super indirect lopen communiceren, dat ik een heel druk leven heb ofzo. Ik ging uit lopen stralen dat ik heus niet op zoek ben, ofzo.

Die dagen erna: ik ging met name ook heel veel denken.

De ene gedachte buitelde over de andere. Over deze vrouw, wat ik moest doen en wat moest ik laten? Wanneer kon ik haar wél bellen?

Vier dagen waren we inmiddels verder. Ik had heel veel gedacht, maar nog niets gedaan, behalve een “heul” erg nonchalant berichtje: ‘Hoi gaat ie lekker?’ Ja, ja, lach maar beste lezers…

Toen sprak ik een Wijs Persoon. Ik vertelde mijn verhaal, vooral over dat stomme “zogenaamd tactisch wachten”. Dat hard to get gedoe. De Wijze Persoon vroeg een heel simpele vraag: wat wil je met haar? Wat zou je het liefst willen?

Ik antwoordde, bijna verontschuldigend: een drankje, gewoon nog eens verder kletsen.

De Wijze Persoon zei: ‘Nou, dan ga je haar bellen en dan zeg je dus tegen haar: ‘Hallo, ik wil nog eens wat met je drinken. Ik kan morgenavond, ga je mee?’’

Ik keek de wijze persoon aan en mijn mond viel open. Eureka!

Hoe f*cking simpel is deze tip? Bel haar op en zeg wat je wilt!

En hoezo was ik daar zelf niet op gekomen?! Ik ben hartstikke slim! Ik ben jarenlang trainer op het gebied van effectieve communicatie in bedrijven! Effectieve communicatie! En dan niet op deze tip komen, wat is er mis met mij?

Ruis

Heb jij dat ook wel eens? In de liefde of misschien ook op de afdeling? Dat je iets wil zeggen, iets wil vragen, dat iets je hoog zit en dat je eerst nog maar even gaat “denken”?

Ineens werd ik mij ten volle bewust van alle ruis, die vaak zit in de dagelijkse contacten die ik heb. Waar is in vredesnaam de onbevangenheid gebleven?

Ik werd mij bewust van de angst om mezelf te laten zien, waardoor mijn hoofd blijkbaar overuren moest maken. Het is de angst voor afwijzing.

Hoe kunnen we die angst stoppen?

Gewoon zeggen wat je te zeggen hebt:

• ‘Ik wil vanaf oktober meer verdienen, daarover wil ik het hebben.’
• ‘Ik zou veel meer gesteund willen worden door je. Af en toe een compliment lijkt me heerlijk.’
• ‘Ik vind de sfeer in het team echt beroerd. Op Guantanamo bay is het gezelliger. Ik wil daar met z’n allen bij stil staan en heb jouw steun nodig.’
• ‘Ik wil een nieuwe functie, een leidinggevende functie. Wat is er mogelijk?’

Zo simpel is het! Al die gedachten over wat een ander zal denken of vinden: helemaal niet nodig.

Het enige dat je hoeft te doen voor je het gesprek in gaat is je afvragen wat jij wilt. Wat is jouw doel? En vraag je ook nog even af of dat realistisch is. ‘Hé chef, ik zou het heel erg fijn vinden als u morgen opstapt als algemeen directeur, want ik vind uw manier van leidinggeven ‘zum kotsen’ is misschien niet helemaal de open modus die handig is’.

En als die persoon dan niet wil? Dan kun je nog om een reactie vragen. Maar het allerbelangrijkste is: onthoud dat afwijzing niet het einde van de wereld is. Zo voelt het af en toe wel, maar het is het echt niet. Je gelooft in onzin als je denkt dat je leven van één persoon afhangt.

Vraag dus gewoon:

• ‘Waarom wil je niet met mij uit?’
• ‘Hoezo denk je dat ik nog geen leidinggevende functie kan doen?’
• ‘Wat bedoel je precies?’

Met wat zelfvertrouwen kun je deze zinnen oprecht geïnteresseerd en open uitspreken. Zonder al die gedachtes.

Hoe vrij zou dat voelen?

En misschien is de eerste grote stap nog wel om over dit onderwerp eens met z’n allen in gesprek te gaan. Laat iedereen dit verhaal lezen als het je aanspreekt. ‘Ik wil het eens hebben over hoe we samenwerken. Over hoe we ‘open samenwerken’.

Wil je daar een zetje bij hebben? Dan kan humor helpen en ‘iemand van buiten’.

Speciaal voor organisaties die willen groeien in de samenwerking tussen collega’s speel ik een cabaret- en trainingsprogramma over samenwerken. Ik vertel bijvoorbeeld dit verhaal en vele anderen om samen stil te staan bij de vraag: hoe kunnen we meer open en ontspannen werken?

NB. Hoe het afgelopen is met die dame? Tsja, ze denkt er nog even over… pfff….;-)

Met dank aan Johan Stevens

Johan Stevens speelt speciaal voor organisaties een cabaret- en trainingsprogramma.
Hierin neemt hij zichzelf op de hak met vragen over ‘hoe open werk ik samen?’ en ‘Ben ik slachtoffer of maak ik er zelf wat van?’
Johan gelooft in de kracht van zelfspot en heeft ontdekt dat kwetsbaarheid het geheim is van groots leven en samenwerken.
Wil je de show boeken? http://www.johanstevens.nl